Sä andoi tehta heinäntegon aigemba
Täl vodel Karjalas om läm’ da hüvä sä. Sikš heinäntego jo lopihe. Vepsläine manradai Jurii Kočerin laps’aigaspäi nägi, kut hänen vanhembad radaba pöudol, tatoi niti traktoral. Nügüd’ hän ičeze poigidenke jatktab ičeze tatan radod.Nügüd’ vähän ristituid tegeb heinäntegod, kut ende. Kodiživatoid-ki küliš om vähä. Ristituiden abuks tuli nügüd’aigaline tehnik. Traktorad andaba voimusen tehta kaik radod pigemba, no sä nügüd’-ki om tärged azj.
— Kaskezas, Toižeges, Kalages da Kakkaroval om äi heinnituid. Ristitud amussai paniba varha heinäd tal’veks. Heinäntego oli suren külän eläjiden elon palan. Kezaspäi ripui se, mitte elo linneb kanzal tal’vel. Nügüd’ mö tegem necidä, holduim nituiš. Täl vodel om äi heinäd. Mö tahtoim tehta kaik radod, kuni sä om hüvä, sikš se oli juged tehta kaik lühüdas aigas, sanub Jurii Kočerin.
Kočerinoiden kanz eläb Toižeges. Jurii Kočerin, hänen poigad da radnikad kaičeba manradajiden tedoid pol’vespäi pol’vehesai da pidäba vepsän man nituid puhthudes.
