Kaksitostu viizastu vellesty
Erähäs kyläs oli kaksitostu yhtenjyttymiä kodii. Kuuzi pihan yhtel čural, kuuzi toizel. Niilöis elettih kaksitostu vellesty. Jogahizel vellel oli akku da lapsii, ga täl kerral ei perehis ole pagin, emmo heidy mainiččemah rubie.
Muga oli, elettih kaksitostu vellesty. Kerran ruvettih šuorimah Sordavalah bazaril. Kellego suolua pidi, kellego kangastu akal pluat’akse, kellego muilua, kellego jallaččii. Val’l’astettih omat hevot, istuttihes regih, lähtiettih ajoh.
Matku pitky, ei päiväs piästy, pidi pyrgivyö yökse erähäh taloih. Ruvettih heboloi val’l’ahuksis piästämäh. Yksi velli sanou:
— Älgiä unohtakkua rien aiživot jättiä sih puolehpäi, kunne huomei ajua pidäy.
— Mittuine olet mielevy, sanoi toine velli.
— Huomei ei pie arbailla, kunne ajua, sanoi kolmas.
— Tiijä vai aja huraita, hevot iče Sordavalassah vietäh, ližäi nelläs.
Sen paginan kuuli taloin ižändy. Hänel oli kummu, nagroi kiketti ičekseh. Ga ei sanonuh nimidä.
Vellekset pandih hevot tallih, dai kai kaksitostu regie azetettih aižat linnah päi. Mendih muate. Odva vellekset uinottih, ižändy otti da kiänäldi kai riet toizeh puoleh päi. Iče nagrau:
— Narekohäi kiännin. Eihäi lähtietä ajamah tuaksepäi, ei taki aiživoloi uskota.
Muattih vellekset yö. Huondeksel ruvettih heboloi val’l’astamah. Val’l’astetah, toine tostu kiitetäh:
— Gu emmo egläi olis azetannuh aiživoloi Sordavalan puoleh, tänäpäi emmo tiedäs, kunne ajua.
— Konzu vierastu tiedy ajat, suurin on ajua sinne, kunne pidäy.
— Yksi piä on hyvä, a konzu on kaksitostu, sit kai roih hyvin.
Lähtiettih ajamah. Taloin ižändy kačoi peräh, nosteli hardieloi, ga ei sanonuh nimidä.
Ajetah, linnah kiirehtetäh. Sit velli, kudai iespäi ajoi, sanou:
— Kaččokkuas vai, eigo tuttavu kohtu ole? Ihan moine, mittumas siiriči egläi ajoimmo, koivu on kiven tyves, dai oja on rinnal.
— Äijy on mieros yhtenjyttymiä kohtua, sanoi toine.
— Nimittumua kummua eule, meijän muas kaikkiel on koivuu da kivie. Dai ojua puaksuh on.
Kahtestostu velli sanoi:
— Dorogua kaččokkua, midäbo on ymbäri kačahtellakseh!
Ajetah ielleh, kaikin vaikkaine ollah, ni sanua ei virketä. Vai heboloi ohjaillah.
Sit viijes velli sanoi:
— Onnuako egläi täs hierus siiriči ajoimmo! Kaikin vellekset kiänäldettih piät, kačotah.
— Eule se hieru, sanou kuvves velli.
— Ei se ole, sanou seiččes.
— Se hieru hurual käil oli, sanou kuvves.
— Hural oli, a tämä, kačos, oigiel käil on.
— Oigiel on, sanou kuvves.
— Uvvessah tyhjiä riidavuitto! Ajua pidäy. Eiga uvessah matkal roih yökse jiähä.
Ajetah ielleh, vaikkaine ollah. Vie eräs kylä iespäi rubei nägymäh.
Sih kaheksas velli sanou:
— Gu en tiedäs, ku Sordavalah olemmo ajamas, pidäzin tädä kyliä omannu.
— Dai kangahaine on meijän, sanoi yheksäs velli.
— Dai sil agjal kuuzi taluo seizou, ihan kui meijän oldas, kymmenes sanoi.
— Johäi minä teile olen sanonuh, äijy on mieros yhtenjyttymiä kyliä!
— Se on tozi, sanonuh olet, myöndyi yheksästostu velli. – Ga vai mostu kohtua, mittuine meijän on, mostu kodii, mittumat on meile, nikus muailmas eule.
Kahtestostu velli rubei čakkuamah omii velleksii:
— Uvvessah riidelettö! Meijän vai vieras ollou – pidäy lähembä ajua.
Vaigu kergii sen sanuo, rien tyveh juokseldi ruskei koiru, händiä viuhkuttau.
Sih kahtestostu velli sanoi:
— Kylä hos ollou vieras, ga koiru minun on!
— Koiru sinun ollou sit kylägi on meijän! sanoi ezmäine velli. Dai kiändi hevon omah pihah. Mugai kodih jiädih, ei lähtietty Sordavalah.
Migu tolkuttah ajella, parembi on kois istuo, sanoi kahtestostu velli.
Dai kaikin yksitostu vellie oldih hänenke yhty mieldy.
