Jukka Kaartinen eččiy Ruskien armien saldatan bunukkoi
Luottovanginnu Jukka Kaartinen pandih Reittiön taloih Sulkavan lähäl auttamah taloin emändiä, Jukka Kaartizen buabuo, ruadamah kaikkii ruadoloi muatilal. Komarovan hyvyös pereh kesti voinan. Nygöi Kaartinen tahtou kiittiä sodavangin bunukkoi heijän died’oin hyväs ruavos da avus.
Konzu Jukka Kaartinen rubei tutkimah oman suvun histouriedu, häi tiijusti, ku jatkovoinan aigua hänen buabah jäi yksinäh pidämäh taloidu. Sendäh hänele avukse annettih kazakku – sodavangi, plennoi, karjalaine Georgii Komarov, suomelazeh luaduh Yrjö.
— Buabo ainos sanoi, ku ei ollus Yrjyö, meijän kogo muatila olis hävinnyh. Minun kodikyläs onnuako kuvves-seiččemes talois oli sodavangii. En musta heijän nimilöi, engo tiijä, olisgo buabo sanelluh midä heis. Ga hyö aiga vällästi käveltih sie, muattih da syödih yhtes stolas toizien kel. Buabo saneli, ku eräs piälikkö tuli da sanoi, ku ei sua Yrjyö piästiä susiedukodih nägemäh ven’alazii. Buabo sanoi, ku Yrjö oli hyvä mies, lebävyspäivin häi kävyi sinne, soudi venehel, dai tuli järilleh, ku oli luottovangi, händy uskottih. Minun mieles, ei händy tiä pietty pahoi, sanou Jukka Kaartinen.
Ližiä lugekkua täs.
