Karjalan külän elon peitosiš starinoitas udes kirjas
Kirjaha mülüb 68 etnografišt očerkad. Niiden ”pähengikš” tegihe külälaižiden veššid da kalud, mugažo siš starinoitas Karjalan igähižiden rahvahiden veroiš, eloradoiš, käzitöiš, praznikoiš. Kirjan tegijoiden sanoiden mödhe, nece painuz om ei vaiše voimuz miččel taht aigal kacuhtada muzejan fondaha, no voimuz-ki ”koskta” meiden ezitatoiden kul’turad. Lugijad tundištaba neniden ristituiden elon ladus, tedištaba külälaižiden elon peitusiš i, voib olda, löudaba midä-se ičeze täht, opendasoiš mihe-se.
— Nene oliba melekahad ristitud. Hö äjan mahtoiba tehta kädel. Nügüd’-žo mö kaik harvemba tegem midä-se iče, meiden taguiči radaba mašinad. Mö naprim vaiše painda knopkoihe, kut sanui prezentacijal Karjalan Rahvahaližen muzejan pämez’ Mihail Gol’denberg.
Očerkoiden kirjutamižes abutiba kodiröunan literatur, mastar’-klassad da erazvuiččed eksperementad, miččid Karjalan Rahvahaližen muzejan radnikad tegiba vaumites etnografižid ozutelusid.
— Mö pästim joktid, kazvatim pölvast, saim lämoid puižiden kaluiden abul, kudoim ühtel neglal, tegim suksid i äi tošt… Spasiboičen kaikid, ken abuti meile. Nece om sur’ da melentartuine mahtišt minun täht, ližazi kirjan avtor Jekaterina Logvinenko.
Painusen pohjas om kirjutesid avtoran personaližes blogaspäi. Kirj om oigetud kut penile, muga vanhembile-ki lugijoile.
”Karjalan külän veššid”-kirj om rahatugetud Karjalan kul’turan ministerstval da Karjalan Rahvahaližel muzel.
