Häntie šuamašša
Oli ennein kauppieš, hyvin pohatan talon omistaja. Hänellä oli heposie, koirie ta kaikkie eläimie.
Šitä ennein ei ole ollun elukoilla häntie. Šiitä tuli huhu, jotta häntie on myötävänä, ken kerinnöy šuamah parahat hännät.
Kauppieš kun šai kuulla ta hänellä oli äijä eläimie, niin hiän kotihis juokšomah.
Kyšyy šijalta:
– Etkö mäne nyt ičelläš häntyä ottamah? Nyt šuat.
Šika röhähti:
– Röh, röh!
– No kun et, šanou kauppieš, – ka ole ilman.
Repo kun šai kuulla, ta hiän ni mäni, valičči enšimmäisenä ollešša parahan hännän.
Repo tulou šieltä, ta koira tulou vaštah:
– Jäikö vielä häntie?
– Jäi, vain ei varšin näin hyvie.
No melko hyvän šai koiraki.
Heponi läksi laukkuamah ta šanou šijalla:
– Lähe häntyä šuamah!
Šika vain röhähtäy:
– Röh, röh.
Heponi šai kutakuinki hyvän hännän vielä.
Tulou lehmä vaštah ta kyšyy:
– Onko häntie?
– Ei ole kuin pal’l’ahie vain. Villahännät jo vietih.
Lehmä šai pal’l’ahan hännän. Šika läksi viimesekši. Niin ei šuanun enämpyä kuin pienen pal’l’ahan typykän.
