Kukki laulau
Yhtel miehel, en musta mittumas hierus, eli-oli kukki. Kukki oli ylen kummakas lindu – suvaičči riäzitellä kaikkii zvierilöi. Astuu nenga koiru, kukki jo laulau:
Kukki: Koiru haukkuu-u-u!
Koiru vastuau: Hau-hau-hau! Midäbo riäzität, kanoinižändy?
Kukki: Atkal on. Yksinäh elän tahnuos, minun ižändäl eigo kanua ole, eigo lammastu, nikedä... Koiru haukku-u-u!
Tulou kaži. Kukki zavodiu jo tostu pajuo:
Kukki: Kaži n’augu-u-u!
Kaži: Minä se n’augun, a sinä älä riäzitä, eiga puutut minule käbälih, sit tiijustat, kui putin kažii riäzittiä!
Kukki: En jo riäzittäs, kisoi, ga atkal on yksinäh eliä: mužikku huondeksel nouzou dai ehtässäh ruadoh menöy. Sidä häi minägi omua iččie potiešin da kummitan. Kaži n’augu-u-u!
Lähtöy kaži, tulou lehmy. Kukki jo lehmänny kirguu:
Kukki: Lehmy m’ongu-u-u!
Lehmy: Mö! Mö! Vuota sarvel tabuan, sit, kačo, pakut alah, et enämbiä rubie riäzittämäh.
Kukki: Älä jo suutu, lehmy-rukku. Atkal on minul, dovariššua ei ole nikedä, sidä häi minä nengomua kummua azun.
Lehmy: A kusbo sinun kanat ollah?
Kukki: Ga ni olluh ei nikonzu. Minä en vie naimizis olluh, a minun ižändy ei ni smieti sidä, gu minule jo aigu naija tuli.
Lehmy: Mihbo smiettiy, gu iče vie on nuori. Olgah, toinah midätahto smietimmö, avvutammo sinule.
Ehtäl kerävyttih yhteh koiru, kaži da lehmy, vietäh paginua:
Koiru: Minuu jo kulkussah tabai kukin riäzitändy. Päivän aloh en ni pihale ruohti polgie.
Kaži: Minä sežo väzyin kukin riäzitändäs. Olis tavata kikki da händy hänel kiškua, sit tiijustas kui riäzittiä...
Lehmy: Suuttukkua vai muutukkua, a minul on himo kukile avvuttua. Sitgi riäzitändän heittäy...
Kaži: Kuibo sinä kukile avvutat?
Koiru: Da. Mil voit tälle linnule avvuttua?
Lehmy: Pidäy kukki naittua.
Kaži: Sinä iče oletgo miehel? Tiijät kukile mi kanua pidäy eläjäkse?
Lehmy: Minuu häkki kois vuottau, a kanua kukile kaksi-kolme ga lövvämmö.
Koiru: Pidäy ezmäi ižändänke paista. A ku se suuttuu meijän piäle, sit kačo, ajau meidy koispäi.
Lehmy: Ei aja. Minä maijol ižändiä syötän, koiru kodii vardoiččou, kaži hiirdy tabailou. Yksi vai kukki joute istuu da vie meidy riäzittäy.
Koiru: Yksikai, minä smietin, pidäy ezmäi tämä pagin vediä ižändänke. Menes, kaži, kuču miesty pihale. Emmohäi myö lehmänke pertih lähte.
Meni kaži veriällyö, n’avahtii kahteh-kolmeh kerdah, veräi avavui.
Emändy: A-a! Kisoi! Tule, tule pertih. Terväh yö pihale heittyy, hiiret tullah, ofotale, sinä niilöi pöllätät da tabailet.
Kaži: M’a-u-u! Tule ezmäi sinä pihale. Myö – koiru, lehmy da minä sinunke paista tahtozimmo.
Emändy: Mibo rodih? Ga olgah, läkkä, pagizemmo...
Mennäh kaži da ižändy koiralluo lehmänke.
Emändy: Midäbo minuspäi tahtotto?
Koiru: Kukki meidy joga päiviä riäzittäy, ei anna ni polgie pihale putilleh.
Emändy: A minä teile milbo avvutan?
Lehmy: Pidäs naittua kukki. Kukki uskaldi sen periä lykätä bokkah riäzitändy.
Emändy: Ha-ha-ha! Aiga viizas on tämä kukki! Ga oldah! Huomei minun kodih tulou elämäh emändy. Priduanoikse häi tuou kanuagi. Rodih teijän kukki näizis. Kymmene mučoidu roih kukil.
Kaikin: Kymmene...
Tossu piän tottu, kui sanoi ižändy tuli hänele kodih elämäh emändy. Muun elonke toigi kymmene kanua – kukile mučoikse. Sit aijas kukki nikedä ei riäzitä. Vai joga päiviä omah čuassuh laulau omua pajua:
Kukki: Kukki laulau-u-!
Loitokse kuuluu hänen iäni.
